ღირსი სერაფიმე საროველი 2 (15) იანვარი
ღირსი სერაფიმე საროველი ( ერობაში _ პროხორე მოშნინი)_რუსეთის ეკლესიის ერთერთი უდიდესი წმინდანი
დაიბადა კურსუკში 1754 წლის 19 ივლისს.მამა_ისიდორე ადრე გარდაიცვალა და მცირეწლოვანი ყრმა დედის _აღათიას ,ზრუნველობის ქვეშ დარჩა, ბავშობიდანვე უფრთხილდებოდა უფალი თავის რჩეულს. ერთხელ ყრმა მშენებარე ტაძრის მაღალი სამრეკლოდან ჩამოვარდა,მაგრამ უვნებლად გადარჩა.. შემდეგ სასიკვდილოდ დაავადდა მაგრამ ძილში ღვთისმშობელი იხილა, რომელმაც მონახულება და განკურნება აღუქთვა.მარტლაც, მალე მისი ეზოს წინ პროცესიამ ჩაიარა ჯვრებით და ღვთისმშობლის ხატით. დედამ ხელში აყვანილი ბავშვი გამოარბენინა და ხატს შეახო, რის შემდეგაც მან სწრაფად დაიწყო გამოჯანმრთელბა.
1778 წლის 20 ნოემბერს იგი საროვში ჩავიდა , ბერი პახუმი წინამძღვრობდა. მან თბილად მიიღო პროხორე და მოძღვრად ბერი იოსები მიუჩინა. ამ წლებშივე პროხორემ, სხვა მოღვაწე ბერების მიბაძვით, ტყეში განმარტოებასა და ლოცვაზე აიღო კურთხევა. ორიწლის შემდეგ ახალგაზრდა მორჩილი წყალმანკით დაავადდა, მთელი სხეული გაუსივდა და საშინლად იტანჯებოდა.სამი წელი ისე ავადმყოფობდა,ექიმები არც გაიკარა. '''მე სულისა და ხორცის ჭეშმაროტ მკურნალს_ჩვენს უფალს, იესო ქრისტესა და მის ყოვლადწმინდა დედას ვარ მინდობილი'' უთხრა მან მამა პახუმს და ზიაება მოითხოვა.. მაშინ მას ღვთისმშობელი გამოეცხადა პეტრე მოციქულისა დაიოანე ღვთისმეტყველის თანხლებით. ღვთისმშობელი კვერთხით შეეხო სნეულის ფერდს. და სნეული გამოჯანმრთელდა.
პროხარე სავანეში 8 წელი დაჰყო მორჩილად, შემდეგ კი ბერად აღიკვეცა და სერაფიმე ეწოდა.
ღირსი მამა მკაცრ ღვაწლში იყო: თავისი ტიპიკონი მან ძველ უდაბნოთა სავანეების ტიპიკონების მიხედვით შეადგინა. მას განუშორებლად თან დაჰქონდა წმიდა სახარება. კვირის განმავლობაში ახალ აღთქმას ჩაიკითხავდა ხოლმე. გარდა ამისა, კითხულობდა წმიდა მამათა თხზულებებს და საღვთისმსახურო წიგნებსაც. სერაფიმემ მრავალი საგალობელი შეისწავლა ზეპირად და ტყეში მუშაობის დროს გალობით აღავლენდა ლოცვებს. კელიის მახლობლად მან ბოსტანი მოაწყო, ფუტკარიც მოიშენა; ლუკმა-პურს საკუთარი შრომით მოიპოვებდა, მაგრამ ძალიან ცოტას ჭამდა, დღეში მხოლოდ ერთხელ იღებდა საზრდოს, ოთხშაბათს და პარასკევს კი საერთოდ არაფერს იხმევდა. დიდმარხვის პირველ კვირიაკეს შაბათამდე არაფერს ჭამდა, შაბათს კი წმიდა საიდუმლოს ეზიარებოდა.
წმიდა სერაფიმესთან რჩევისა და ლოცვა-კურთხევის სათხოვნელად სიარულს მოუხშირეს არა მხოლოდ მონასტრის ძმებმა, არამედ ერისკაცებმაც. ეს არღვევდა მის მყუდროებას, ამიტომ, წინამძღვრის კურთხევით, წმიდანმა თავისთან მოსვლა აუკრძალა ჯერ ქალებს, შემდეგ კი – ყველა დანარჩენს. სერაფიმეს ლოცვით მის კელიასთან მისასვლელი გზა ასწლოვანი ფიჭვების მსხვილი ტოტებით გადაიხლართა. ახლა მხოლოდ ფრინველები და მხეცები თუ აღწევდნენ წმიდა მამამდე. იგი საკუთარი ხელით აჭმევდა დათვს, როცა მისთვის პური მოჰქონდათ მონასტრიდან.ღირსმა მამამ გადაწყვიტა, კიდევ უფრო გაემკაცრებინა ღვაწლი, – ყოველ ღამით ის ერთ უზარმაზარ ქვაზე ადიოდა და ხელაპყრობით ლოცულობდა: „უფალო, შემიწყალე მე ცოდვილი.” დღისით კელიაში აგრძელებდა ლოცვას. აქაც ტყიდან მოტანილ ქვაზე იდგა, საიდანაც იშვიათად ჩამოდიოდა. ასე ლოცულობდა წმიდანი 1000 დღე-ღამის განმავლობაში. ერთხელ ყაჩაღები თავზე დაადგნენ უდაბნოში მომუშაკე ბერს და ფული მოსთხოვეს. ყაჩაღებმა სასტიკად გვემეს ღირსი მამა, თავი გაუტეხეს, ნეკნები ჩაუმტვრიეს, შემდეგ კი შეკრეს და მდინარეში უპირებდნენ გადაგდებას, მაგრამ, როცა მისი ღარიბული კელიის საფუძვლიანი გაჩხრეკის შემდეგ შიგ ხატისა და რამდენიმე კარტოფილის მეტი ვერაფერი იპოვეს, სირცხვილულნი განერიდნენ იქაურობას. წმიდანი საშინელი ჭრილობებისაგან ღვთისმშობელმა განკურნა გამოცხადებით. ამის შემდეგ სერაფიმე მუდამ წელში მოხრილი დადიოდა, კვერთხზე ან ნაჯახზე დაყრდნობილი, მაგრამ შეურაცხმყოფელებს გულით შეუნდო შეცოდება და ითხოვა, არ დაესაჯათ ისინი.
1793 წელს 39 წლის ასაკში, სერაფიმესმღვდელ-მონაზვნად დაასხეს ხელი
1810 წლის გაზაფხულზე თხუთმეტ წლიანი განდეგილობის შემდეგ წმ სერაფიმი სავანეში დაბრუნდა. უფალმა ბერს ხანგრძლივი და გულმოდგინე მოღვაწეობისთვის სასწაულმოქმედების ნიჭი მიმადლა.
1825 წლის 25 ნოემბერს ღვთისმშობელმა გაამოცხადებიტ მოუწოდა მას ხალხის სამსახურისკენ. და იმ დღიდან წმინდანის სენაკის კარები ღია იყო ყველა მსურველისთვის, წმინდანი ღვთისადმი აღვლენილი ლოცვებიღ კურნავდა ხალხს სულიერ და ხორციელ სნეულებატგან.
სიცოცხლის უკანასკნელ წელს წმ.სერაფიმე საროველი საგრძნობლად დასუსტდა, იგი ხშირად საუბრობდა მოახლოვებული ახსასრულის შესახებ. იმ ხანებში მას ხშირად ხედავდნენ სენაკის კარებთან მდგარ კუბოსთან, რომელიც საკუთარი ხელით მოემზადებინა თავისთვის.. ( იგი ლოცვის დროს ჰაერში ამაღლებულიც უხილავთ)
ღირსმა მამამ ითხოვა, მიძინების ტაძრის საკურთხეველთან დაეკრძალათ, მის მიერ წინასწარ მონიშნულ ადგილას.
1833 წელს 1 იანვარს უკანასკნელად ეზიარა. 2 იანვარს დილის 6 საათისთვის, წმინდანის მორჩილმა პავლემ მისი სენაკიდან გამომავალი დამწვრობის სუნი იგრძნო.. წმინდანი ყოველთვის ანთებდა სანთლებს , მაგრამ აბმომდა. '' სანამ ცოცხალი ვარ, ჩემს სენაკში ხანძარი არ Gაჩნდება, ჩემი სიკვდილი კი ხანძრით გაცხადდება''. როცა კარები გააღეს დაინახეს რომ წიგნებსა და სხვა ნივტებს ცეცხლი მოსდებოდა, მამა სერაფიმეს კი ღვტისმშობლის ხატის წინ მუხლმოყრილს,სული უფლითვის შეევედრებინა
მართლმადიდებლური ენციკლობედია ( წმინდათა ცხოვრება